Μονοπάτι του σκύλου

 

Αφού φρύγανο έγινε ο έρωτας, ανήμπορος να κρυφτεί από το πρόσωπο ήλιου αδυσώπητου και αργοπορημένου....

Αφού αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε αγάπη περικόπηκε, χάθηκε σαν να μην ανέτειλε ποτέ, αντάμα με τις προσδοκίες της μέσης ελληνικής οικογένειας...Το μόνο που απέμεινε ανθρώπινο, μονοπάτι του σκύλου, να θυμίζει τον δρόμο και τον σκοπό.

Σαν σκόνη, που σηκώνουν τα ράθυμα πατήματα του Αυγούστου, κατακάθεται η σιγουριά του κριτή. Το βλέμμα του ενεργούμενου μπλέκεται με τον αναστεναγμό ανακούφισης των θαμώνων των δικαστηρίων.

Υπό αυτές τις συνθήκες η σκιά των γερασμένων δέντρων καθίσταται ανεκτίμητη.... Για όλο το χρυσάφι των χαρούμενων και καλοζωισμένων, το χάζι των φρεσκοβαμμένων πεζοδρομίων και των καλόγουστων καφέ, δεν ανταλλάσσεται αυτή η κυνική παρηγοριά.

Αφού φρύγανο έγινε ο έρωτας, αφού αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε αγάπη περικόπηκε, χάθηκε σαν να μην ανέτειλε ποτέ....