Η απόλυση

Eλευθερώνει πεταλούδες πριν την τελευταία ανάσα....

Οι σοφότεροι μου δίνουν συμβουλές. Την ελπίδα να μην εγκαταλείψω στης ζωής το παρανάλωμα. Να αγωνιστώ για σύνορα που στην λάσπη χαράχτηκαν, να υπάρξω μαζί με άλλους, να αγαλλιάζω με τα κοινωνικά δεδομένα σε ένα θάλαμο αερίων. Ξέρω όμως ότι στα αλήθεια αρέσκονται και αυτοί, τον ήχο της φωνής τους να ακούνε καθώς αντιλαλεί στα άδεια δωμάτια του ηλίθιου βίου.

Δίχως συμπέρασμα είμαι αναγκασμένος να ζω. Άπειρες εικασίες και υποθέσεις εργασίας για τον καλό σκοπό κάνω και η κόλαση γελάει με την αφέλεια μου. Η κόλαση δεν παγώνει ποτέ, ξέρει να περιμένει. Ακόμα και το καλύτερο παιδί βρίσκει τον δρόμο του για εκεί, σαν η αυλαία των προθέσεων αδυνατεί να σκεπάσει των πράξεων την ασκήμια.

Ουδείς δεν απέχει από αυτή την μοίρα, ουδείς δεν “νίπτει τας χείρας”. Ανέγγιχτοι δεν υπήρξαμε ποτέ, με βία στον κόσμο εισήλθαμε και με αυτήν στο ύστερο μας προσκεφάλι συνομιλούμε. Λένε πως πριν την αυγή πυκνώνουν οι σκιές, ίσως της απαισιοδοξίας το μονοπάτι να είναι το πιο ασφαλές, καθώς η απόλυση κάθε προσμονής ελευθερώνει πεταλούδες πριν την τελευταία ανάσα.