Άνευ προσώπου

Αγάπη μου μικρή πάνω σε ένα νούφαρο κοιμόσουν σαν μωρό...

Στα ακροδάχτυλα περπατούσα τους βιότοπους του κοινού μας κόσμου για να μην σε ξυπνήσω από τον ύπνο τον γλυκό.

Για δες όμως τώρα... Εσύ ξύπνησες και το πρόσωπο σου χάθηκε από το κάδρο στο σαλόνι. Στο παρελθόν είχαν φιλοξενηθεί άλλα πρόσωπα εκεί αλλά πλέον το κάδρο αυτό παραμένει κενό να με κάνει να ντρέπομαι για την γύμνια του. 

Μάταια επιχείρησα να τοποθετήσω κάποιο άλλο πορτρέτο εκεί. Πότε έσπαγε το τζάμι, πότε μια από τις κρυφές εσωτερικές εστίας μούχλας θόλωνε και κατέστρεφε τα υλικά της φωτογραφικής απεικόνισης. 

Τελικά είδα και απόειδα και το κάδρο παρέμεινε άνευ προσώπου. Δεν ήταν όμως πιο έρημο από την καρδιά που ζεσταινόταν από τα μάτια εκείνου του προσώπου που απουσιάζει. 

Το μόνο που έμεινε να μου θυμίζει την ευτυχία, είναι κάποιες φορές τα βράδια που ξυπνώ από κάποιο ανήσυχο όνειρο και η πρώτη μου έγνοια είναι να σκεπάσω ένα σώμα που πλέον δεν υπάρχει, να κρατήσω ζεστή την ανάμνηση, να την προφυλάξω από την παγωνιά μέσα και έξω που παραμένει υπαρκτή και πανταχού παρούσα.